Çocukluk Travmaları ve Diyet

Çocukluk travmalarımız diyetimizi olumsuz etkiler mi?

Bunun en kısa cevabı “evet” olacaktır.

Daha açıklayıcı olması için örneklerle anlatmaya çalışayım.

-        Çocukken bizi çok üzen bir olay başımıza gelmiştir. Yeme davranışı bize mutluluk verebilir ve güvende hissettirebilir. Bizi üzen bu duruma karşı savunma olarak kendimizi iyi hissetmek için yeme davranışını kullanmış olabiliriz. Kullandığımız dönemde işe yaradığı için bu davranış kalıplaşır. Diyet yaparken bize iyi hissettiren yeme davranışının engellenecek olması bu nedenle bize kendimizi huzursuz hissettirebilir. Çünkü bize iyi gelen bir savunmayı artık kullanamayacağımızı düşünürüz, vazgeçmesi çok zor olabilir.

-        Çocukken yediklerimize çok karışılmış olabilir. Anne babalar çocuklarının iyiliği için, sağlığı için tabii ki kurallar koyup uyarılarda bulunabilirler, bu normaldir. Ancak çocuk her zaman bunu bu şekilde deneyimlemez. Kendini var etmek için, pasif kalmamak için kendi isteklerini de yapmalıdır. Yeme davranışı bizim için kendimizi bir var etme yöntemine dönüşmüş olabilir. Eğer kısıtlarsak artık var olamayacağız anlamına gelir, çok temel bir korku olan yok olma korkusu tetiklenir. Eğer diyeti yediklerimizin kısıtlanması olarak algılıyorsak bu nedenle diyete uymakta çok zorlanabiliriz.

Diyetimize uyamamamızın tek nedeni kesinlikle çocukluk travmalarımızdır diyemeyiz. Farklı başka nedenlerde tabii ki etkili olabilir ancak travmaya bağlı olarak bizi neyin nasıl etkilediğini anlayamazsak, hayatımızdaki yerinin farkına varamazsak farkında olmadan kendimizi sabote etmemiz çok olasıdır.